Хто раней,
хто пазней,
Толькі ўсе
Зноў і зноў
Мы прыходзім
Да простых,
як хлеб і паветра,
Высноў:
Што жыццё чалавеку –
Любому –
Даецца адно,
I што,
як ні надточвай,
Кароткае вельмі яно,
I што праўда на свеце
Адна –
Без крупінкі маны,
I што шчасця на свеце
Няма
Без сваёй стараны…
Колькі б ты ні мудрыў,
Як ні кідаўся б ты,
А прыходзіш
Да гэтай святой прастаты.
I ўзыходзяць
Над лесам
Пражытых табою гадоў
Непагасныя зоркі
Законаў бацькоў і дзядоў.
Прарастаюць зярняты
Яшчэ невядомых навук
На шырокіх далонях
Натруджаных рук.
I нідзе
Не схавацца
Ад сынавых ясных вачэй.
I на свеце тады
Жыць намнога цяжэй
I лягчэй.
1968
