На бярозе каля школы вісіць кармушка. Разам з настаўніцай вучні назіраюць, як жаўтагрудыя сініцы з вераб’ямі дзяўбуць хлебныя крошкі.
– Ганна Паўлаўна, – пытае Лёня, – чаму снегіроў няма?
Настаўніца адказала:
– Яны хлеба не ядуць. Снегіры любяць ягады: бузіну, рабіну, крушыну.
Рабіну! Тут толькі Лёня ўспомніў пра ягады, якія яны схавалі са Сцёпам.
Пагодлівым асеннім ранкам хлопчыкі гулялі па лесе. На светлай прагалінцы нарвалі рабіны. Пакаштавалі, а яна горкая, у рот не ўзяць. Хлопчыкі схавалі ягады пад дрэвам, накрылі зялёным мохам, спадзеючыся забраць зімой, калі яны перамерзнуць.
У той жа дзень пасля заняткаў сябрукі на лыжах паехалі ў лес. Яны адшукалі дрэва, пад якім былі схаваны ягады рабіны, і пачалі капаць снег.
– Ура! Цэлая! – усклікнуў Лёня і пакаштаваў. Ягады былі смачныя, салодкія. Хлопчыкі забралі іх і памчаліся дахаты. Дома павязалі рабіну ў невялікія пучкі і павесілі на гарышчы. А некалькі чырвоных гронак занеслі на кармушку.
Назаўтра Лёня са Сцёпам першыя прыбеглі ў школу. Глядзяць – снегіры на кармушцы. Сядзяць і паважна дзяўбуць ягады рабіны.
Падыходзілі вучні і з цікавасцю глядзелі на чырванагрудых гасцей.
Са школы выйшла настаўніца.
– Ганна Паўлаўна, снегіры! – закрычалі дзеці.
– Хочаце іх кожную зіму бачыць? – спытала настаўніца.
– Хочам.
– Тады давайце вясной шмат сваіх рабінак пасадзім каля школы.
