Лес ідзе да небакраю.
Рэчка, горачка, раўніна…
Вечна сэрцу дарагая
Беларуская карціна.
Ля крыніцы – медуніцы,
Дзе даліна – канюшына,
Дзе лясочак – верасочак, –
Ой ты, родная мясціна!
А пад ветрыкам у полі
Хваляй ціхай жыта ходзіць
На прасторы, на прыволлі
Сэрца мне яно лагодзіць.
Жыта наша – з васількамі,
Неба наша – з жаўрукамі.
Апяваюць песняй звонкай
Птушкі родную старонку.
Лес ідзе да небакраю,
Рэчка, горачка, раўніна…
Вечна сэрцу дарагая
Беларуская карціна.
Я красу тваю кахаю,
Ніў, лясоў і рэк гамонку,
Непаўторная, святая
Беларуская старонка!
