Між лясамі ды азёрамі –
лугавіны і палі…
Я не ведаю, не ведаю
прыгажэйшае зямлі.
I бярозкі над дарогамі,
і рамонкі ў мурагу,
і крынічанькі празрыстыя
разлюбіць я не змагу.
Морам жыта разліваецца –
нельга позіркам абняць.
Пад нябёсамі пад яснымі
жавароначкі звіняць.
Праплываюць сумнай восенню
над Радзімай жураўлі.
Я не ведаю, не ведаю
даражэйшае зямлі.
З дрэваў лісцейка асыплецца,
прыйдзе белая зіма.
Родны край, зямля адзіная, –
больш такой нідзе няма.
Хай зямля квітнее краскамі,
хай сняжок на ёй ляжыць,
не змагу нідзе забыць яе,
немагчыма разлюбіць.
