Ля жывой дарогі,
з краю збажыны,
сіні васілёчак
сніў зямныя сны.
Васілька пры ніве
вецер калыхаў,
жаваранак песню
васільку спяваў.
Сонейкам сагрэты,
рос ён і дужэў,
пад ласкавым небам
гожа расквітнеў.
Адквітнее лета,
восень праляціць,
і зямля навокал
снегам зазіхціць.
Толькі травень прыйдзе,
сонечны дзянёк –
ля дарогі ўзыдзе
зноўку васілёк.
