Звярніце ўвагу! Поўны змест.
Ганя зноў не рашыла задачку.
– У маім задачніку гэтай задачкі няма, – сказала яна настаўніцы.
– Я к гэта няма?! – здзівілася Вольга Паўлаўна. – Хіба ў цябе не такі задачнік, як у іншых вучняў?
– Няма… – паўтарыла Ганя, паціскаючы плячыма.
– Хто яшчэ не знайшоў у сваім задачніку гэтай задачкі? – спытала настаўніца, абводзячы позіркам прыціхлы клас.
Вучні маўчалі.
– Выходзіць, што толькі ў Ганіным задачніку яе няма, – сказала Вольга Паўлаўна. – Дай мне свой задачнік, Ганя. Можа, у ім старонкі пераблытаны?
– А задачнік я дома пакінула, – прамовіла Ганя. – Навошта мне такі задачнік? Я новы куплю.
– Задачнік трэба заўсёды прыносіць у клас. Хіба ты забылася пра гэта?
– Забылася, – ледзь чутна прамовіла Ганя, і твар яе пачырванеў.
– Ну што ж, калі ты не рашыла дома задачку, ідзі да дошкі, – сказала настаўніца.
Ганя падышла да дошкі, узяла ў рукі крэйду, запісала ўмову задачы, якую прадыктавала ёй Вольга Паўлаўна,падумала крыху і пачала рашаць.
А настаўніца тым часам хадзіла паміж парт, пазірала час ад часу на дошку, слухала тлумачэнні Гані, а калі тая памылялася, папраўляла яе.
Параўняўшыся з Ганінай партай, Вольга Паўлаўна заўважыла на падпозе кніжку. Відаць, дзяўчынка незнарок скінула яе, калі заспяшалася да дошкі. Вольга Паўлаўна падняла кніжку, усміхнулася і пачала гартаць.
– Усё, – зірнула Ганя на настаўніцу.
– Сядай, правільна рашыла, – сказала Вольга Паўлаўна.
Ганя паклала крэйду, выцерла анучкай пальцы і, задаволеная, пайшла да сваёй парты.
– Вазьмі свой задачнік, – падала ёй настаўніца кніжку.
Ганя залілася чырванню і вінавата паглядзела на Вольгу Паўлаўну.
