Калыхала маці сына
У калысцы у ліповай
I пяяла яму песню
Вось як тутка, слова ў слова:
– Люлі, люлі, мой маленькі!
Спі і сні вясёлкі-гулі,
Як жа вырасцеш вялікім, –
Не забудзься ты матулі.
Люлі, люлі, мой маленькі!
Спі, злажыўшы ўкрыж далонкі,
Як жа вырасцеш вялікім, –
Не забудзься ты старонкі.
Люлі, люлі, мой маленькі!
Спі, як кветка напрадвесні,
Як жа вырасцеш вялікім, –
Не забудзься гэтай песні.
Люлі, люлі, мой маленькі,
Набірайся моцы, сілы,
Як жа вырасцеш вялікім, –
Не забудзь маей магілы.
Люлі, люлі, мой маленькі!..
. . . . . . . . . .
Сын павырас, на лес гледзя,
А ці помніць песню маткі, –
Запытайся ў суседзяў.
1919