I
О неба,
зорнае і ціхае,
Крыху пабляклае ад сну,
Табой,
як сіняю хусцінкаю,
Я любай плечы ахіну.
І на прыжмураныя вейкі,
Нібы дрыготкую расу,
Парывістым світальным ветрам
Я зоркі ўсе твае страсу.
Хай,
таямнічая і яркая,
Са дна вачэй каханых мне
Недасягальная Палярная
Хоць раз гарэзна падміргне,
Хай чохне кроплямі цяжкімі
Сузор’е Лебедзя ў жарству…
А хочаш –
я каханай імем
Цябе навекі назаву
I на руках
насустрач сонцу
З каханнем разам панясу,
Плячом рассоўваючы сосны,
Дыханнем сушачы расу?..
О неба,
ціхае,
світальнае…
Мы над шатром тваім стаім
З салодкай сённяшняю тайнаю
І лёсам заўтрашнім сваім.
I недзе ўжо сініца цінькае.
I салавей канцэрт пачаў.
А ты – блакітнаю хусцінкаю
Трымціш у любай на плячах.
II
Няўжо хто верыць,
што мы ўсе на небе,
Што ў пекле
і для нас
кіпіць смала?..
Мы на зямлі.
Пад Ржэвам і пад Невелем
Мы ўсе ў зямлі.
I самі ўжо – зямля.
Мы па зямлі
паўзводна і паротна
Ішлі,
паўзлі,
займалі рубяжы.
I падалі
на ёй,
на нашай роднай,
Ні разу не паспеўшы саграшыць.
А ў дымным небе «юнкерсы» кружылі.
О, каб на небе мы тады былі –
Мы б кулакамі крылле ім скрышылі,
Мы б іх смалой пякельнай залілі.
Хай потым чэрці нам ламалі б рэбры,
Хай потым нас засмоктвала б смала…
Ды мы ляжым.
У кожным воку – неба.
А пад плячамі –
мулкая зямля.
Нас замятае восеньскае лісце.
Без нас
да зор стартуюць караблі.
Мы на зямлі навекі засталіся,
Каб вы,
жывыя,
ў небе пабылі.
III
Зямля здрыганецца нема,
Асыплецца яблыняў бель.
У неба,
у сіняе неба
Рванецца і мой карабель.
I ў поўныя жудасці нетры
Урэжацца, нібы ў забой,
Халодныя кіламетры
Пакінуўшы пад сабой.
Я знаю –
ні бога,
ні чорта
Я там не сустрэну і ўноч,
Хоць неба,
як сажа, чорнае
Застыне ля самых ног.
Я знаю…
А раптам, можа,
За цемрай маўкліваю той –
Малочныя рэкі
і мора
З рыбкаю залатой,
I сад у райскіх ранетах,
I лес без гадзюк і ваўкоў?..
I можна спыніць ракету,
I жыць пяць зямных вякоў,
Абняўшыся з сонцам і з небам,
Ахутаным зорнай луской,
Над воблакамі і снегам,
Над мітуснёю людской…
Нязнаная радасць спакою.
Блакітная ў садзе трава…
Ды я нецярплівай рукою
Рвану паслухмяны штурвал.
I сэрца трывожна заные,
Калі пад грымучым крылом
Лясы і азёры зямныя
Зноў лягуць духмяным скрылём.
I кінуцца стэпы пад ногі
З травою, ад пылу сівой,
I неба, такое зямное,
Аслепіць мяне сінявой.
Запахне аерам і хлебам,
Забомкаюць сонна чмялі…
Нічога мне ў свеце не трэба –
Ні неба,
ні зор –
без Зямлі.
