Пад вятрамі згорбіліся ўзгоркі.
Сосны ўздзелі снежныя брылі.
Промні, як блішчастыя іголкі,
Рассыпае сонца па зямлі.
Цягнецца дарога Шляхам Млечным.
Зоркамі ўскіпае белы снег.
I не знаеш –
вечны ці не вечны
Ты ў бяскрайняй гэтай белізне.
Можа, раптам колкі вецер зімні
Завірухай ранняю ўзмахне
I на крылы ледзяныя ўзніме
I ўжо не апусціць больш мяне?
Што ж, няхай усё, што маю,
лясне.
Толькі аднаго да слёз шкада –
Гэты вось, заснежаны і ясны,
Мілы свет навекі пакідаць.
Хай ён і халодны, і калючы,
Без густой травы і сінявы –
Толькі ўвесь рыпучы і пявучы,
Заінелы,
звонкі
і жывы…
