Жанчын прыгожых трэба берагчы
Ад пошласці, каварства і знявагі,
I ад мяшчанскай зайздрасці і звягі,
I ад залішняй ветласці і ўвагі,
I ад рукі нахабнай на плячы.
Яны прыйшлі на грэшную зямлю,
Як сны і летуценні залатыя,
Жаданыя і трошачкі святыя,
Нязнанага суладдзя панятыя, –
Святлом напоўніць вечнае «люблю».
Не дайце іх зняславіць і запляміць,
Не рвіцеся ўчыняць над імі суд.
Хай горда па жыцці яны нясуць
Вясны юначай радасную памяць,
Зачаравання невыказны цуд…
1985
