Пылінка вечнасці ты, чалавек,
Вянок тварэння усямоцнай сілы;
Спыняеш бег грымотны горных рэк,
А сам сябе не ўпыніш да магілы;
П’янееш з славы, пераносіш здзек,
Шукаеш праўды, шчасця з веку ў век.
У той далёкі дакаменны век
Зубамі грызся з зверам чалавек,
Любіў раздолле, ненавідзеў здзек;
Над ім стыхіяў бушавалі сілы…
Вяшчаюць шмат што курганы, магілы,
Раскопаныя на ўзбярэжжы рэк.
Па хвалях мора, паўнаводных рэк
Байдаркай, стругам у навейшы век
Туды, дзе вее холадам магілы,
Дзе джунгляў вусціш, пнуўся чалавек,
Тубыльцаў вольных перавагай сілы
Ў няволю браў, чыніў над імі здзек.
Прыроды дзеці, вам на здзіў і здзек
Бетон і сталь скавалі грудзі рэк,
Трыножыць розум незямныя сілы;
Дарос да сотні чалавечы век,
І ён, правобраз Боскі, чалавек
Ляціць на высціг з гукам да магілы.
Ляці да сонца — не мінеш магілы.
За што, Тварэц, такі над сынам здзек?
Гарылы брат вышэйшы, чалавек
На Марсе сочыць скрыжаванні рэк,
Махнуў крылом у атамовы век,
На штурм вышынь маланкі ловіць сілы.
Сышлі на землю процьмы чорнай сілы,
Разносіць вецер цяжкі дух магілы,
Імкне жыццё у дапатопны век;
Пакутнік славіць катаванні, здзек,
І кроў людзей дыміць на хвалях рэк,
Сячэ галовы страшны чалавек.
Прадоння жах, і кроў, і здзек не век.
Магілы ўстануць, лопнуць жылы рэк…
О, джвагнуць сілы неба, чалавек!
