Заўсёды едзеш туды з нейкім радасным пачуццём.
…I вось нарэшце ён, Камароўскі рынак. Мільгаюць каляровыя хусткі, пінжакі, плашчы, кофты. Не згледзіш нават, як трапіш у той палон і ідзеш не куды хочаш, а куды нясе цябе тая жывая плынь.
Раптам вуха выхапіць такое аб’ёмнае прастамоўнае слова, што захочацца спыніцца, як перад якім адкрыццём. Ды дзе там! За табою будзе шыліцца дзяцюк і басавіта некаму гудзець:
– А я ўзёў і тожа прымчоў. Між люду патаўчыса.
Маладзіца з-за прылаўка сароміць некага:
– Мед дарагі? А хіба ў нас пшчолы – каравэ? Яны ж такія, як і ў вас, пшчолы тыя…
Гэта ўжо не з-пад Маладзечна, гэта ўжо аднекуль з-пад Пінска. Але не паспееш азірнуцца, як іншым здзівішся:
– Даўней ліс быў то ліс! Елка ў елку. А дубіна! А бярэзіна! А тэпэр – солома, а не ліс!
Маларыцкага палешука пераб’е ўшацкі дзядок:
– А наша азяро – пашукаць не знойдзеш. Во такенныя шчупакі плодзяцца! А падвалоку ці заходнік возьмеш – куль ракаў мецьмеш. I кожны з лапаць. I ў кожнага кляшчотка такенная!..
«Ах, рыбачок, рыбачок! Выхваляўся б лепш у сваім паазер’і. I тых ракаў менш бы глуміў. Яны ж у Чырвоную кнігу занесены!..»
Пакуль думаеш, сказаць яму тое ці не – у новым свеце апынішся:
– Не хачу естачкі яблычка гэнага. Яно парукана!
– Абы не паротана! – перадражнівае маладая мама дачушку, дастае хусцінку і выцірае толькі што куплены яблык.
I раптам:
– А я ўзяўшы ўчора, і галава січас как цабэрак…
Ну, канешне, з-за Магілёва прыехаў! Дзівак. Не мог куфаль піва каўтануць, перш чым сюды перціся. Тады б не вісеў хмарай над сваёю цыбуляй, не скардзіўся б суседу…
А вось і цётка ледзь не крычыць сваёй сяброўцы, з якой, пэўна, даўнавата не бачылася:
– Чалавек мой палясоўшчыкам робя, а дачка – магазінершай!..
Сяброўка, абвешаная вязанкамі часнаку, таксама не хоча адставаць:
– А мая ў вучыцелькі падалася!..
Аднекуль на прагалак між цётак і дзядзькам, які «ўзяўшы ўчора», выкаціўся загарэлы, як баравічок, цыганчук і не па гадах дзелавіта прапанаваў:
– Дайце рубля – на пузе крутануся!
Але цёткі не чуюць. Цёткі заняты сваім. Не чуе і дзядзька. А базар – ажно ломіцца ад гародніны, кветак, садавіны, рознага вясковага дабра. Зноў мільгаюць твары, хусткі, плашчы. I галасы соцень людзей зліваюцца ў нястомную музыку. Нават забываеш, чаго ты тут, якая патрэба прывяла цябе сюды.
Спеўная мова твайго народа будзе чуцца і ў сне.
