Аднаго разу, на зыходзе зімы, сонца прыгрэла мацней звычайнага, і на кончыку ледзяша, які звісаў са страхі, з’явілася Кропелька.
Зірнула Кропелька туды, зірнула сюды і абрадавалася. Ад зімовага сну абуджаўся гародчык, на прызбе сакаталі куры, у небе над хатай звінеў жаваранак. Толькі за вёскай яшчэ спала рачулка, скаваная тоўстым лёдам.
I рашыла Кропелька дапамагчы рачулцы. Доўга не думала, як гэта зрабіць, – узяла і саскочыла на дол.
На доле ў тым месцы яшчэ гурба ляжала. Кропелька правалілася ў снег, спалохалася і закрычала:
– Аёй! Ратуйце!
Яе ўчула Другая Кропелька, на дапамогу кінулася, але і сама правалілася ў снег і таксама закрычала:
– Гіну!..
Але тут саскочыла з ледзяша Трэцяя Кропелька і стала суцяшаць:
– Калі будзем трымацца разам, то не загінем, дабяжым да рачулкі.
I Кропелькі адна за адной, ланцужком, пабеглі з-пад снегу. Неўзабаве і на сцежку выбіліся.
– Куды гэта вы? Пачакайце! – гукнулі з падстрэшша новыя Кропелькі.– I мы з вамі!
Як бачыш, дагналі яны сябровак і прыстроіліся. Атрымалася ручаінка.
Ручаінка пазвоньвае на сонцы, бяжыць, стараецца, вуркоча, а прыбегла да рачулкі – жахнулася: яна ледзь жывая! Хоча скінуць ледзяныя аковы , а не можа. I тады Кропелька, што першай саскочыла з ледзяша, адшукала ў лёдзе трэшчынку і – туды. За ёй у рачулку ўліліся Другая і Трэцяя Кропелькі. Неўзабаве ўся ручаінка была там.
Налеглі дружна спадыспаду на лёд, і ён не вытрымаў – затрашчаў, на кавалкі раскалоўся. Рачулка ўзрадавалася і пабегла туды, дзе віднелася вялікая рака, яшчэ скаваная тоўстым лёдам.
Жаваранак пазіраў на ўсё гэта з-пад сонца і вызвоньваў:
– Вось што значыць у дружбе жыць! Вось што значыць разам адну добрую справу рабіць! I маленькая Кропелька вялікую сілу мае, заадно з іншымі!..
